Hij studeerde Chemie in Leiden, waar hij een hoofdvak Organische Chemie verrichte bij Prof. E. Havinga en een bijvak Biochemie bij Prof. Veldstra. In 1955 werd hij door Prof. R. Nivard, indertijd lector aan de net opgerichte Medische Faculteit in Nijmegen, uitgenodigd om naar Nijmegen te komen om als Assistent het onderwijsprogramma in de chemie voor medische studenten op te zetten. Naast zijn drukke werkzaamheden vond hij de tijd om in Nijmegen een promotieonderzoek te verrichten op het gebied van de synthese van nieuwe organische verbindingen. Het onderwerp dat hij koos, was een voortzetting van zijn hoofdvakonderzoek in Leiden en betrof de synthese en eigenschappen van sterisch belemmmerde stilbeenderivaten. Dit laatste was ook de titel van zijn proefschrift, waarop hij in juni 1959 promoveerde, niet in Nijmegen maar in Leiden, omdat dat in die tijd in Nijmegen nog niet mogelijk was. Promotor was Prof. E. Havinga. Na zijn promotie stelde de Univeristeit van Nijmegen hem in staat om met een beurs van ZWO, de voorganger van NWO, een post-doctorale stage te verrichten aan de Eidgenossische Technische Hochschule (ETH) in Zurich, Zwitserland. In de groep van de latere Nobelprijsinnaar Vladimir Prelog richtte hij zich op stereochemische aspecten van organische verbindingen, waarbij hij kennis maakte met vele nieuwe analytische technieken, die hij later ook in zijn eigen onderzoek toepaste. Bij terugkomst in Nederland werd hij benoemd tot Docent Organische Chemie in Nijmegen en later, in 1969, tot Lector in hetzelfde vakgebied. In 1980 volgde zijn benoeming tot Hoogleraar Organische Chemie.

Wim Laarhoven heeft samen met de eerste hoogleraar Organische Chemie Rutger Nivard en de vorig jaar overleden Prof. Frits Tesser de basis gelegd voor de Organische Chemie in Nijmegen, die eerst als kleine onderwijsgroep fungeerde binnen de Medische Faculteit en later zelfstandig werd als onderwijs-en onderzoeksafdeling binnen de nieuwe Faculteit Wiskunde en Natuurwetenschappen. Wim was een onderzoeker in hart en nieren. Hij heeft faam verworven als Organisch Fotochemicus. De keuze voor het vakgebied van de Organische Fotochemie had hij al in Zurich gemaakt, na vele discussies met Prof. Prelog. Over de verschillende facetten van de Fotochemie heeft hij ruim 100 publikaties geschreven. Grote faam heeft hij verworven met zijn studies aan helicenen, dit zijn schroeflijnvormige moleculen gebaseerd op benzeenringen, die fotochemisch kunnen worden gemaakt. Een artikel dat hij samen met W. Prinsen in 1984 over dit onderwerp in het tijdschrift Topics in Current Chemistry schreef, is veelvuldig geciteerd en wordt zelfs heden ten dage nog aangehaald. Wim was actief als lid en bestuurslid van de Werkgemeenschap voor Spectro-en Fotochemie van NWO en de European Photochemistry Association. Na zijn pensionering in 1989 bleef hij nog actief. In 1995 verscheen er zelfs nog een artikel van zijn hand in het Nederlands chemisch tijdschrift (met de Franse naam) “Recueil des Traveaux Chimiques des Pays-Bas” over de fotosynthese van helicenen. Ook gaf hij nog colleges over Fotochemie in het buitenland, zoals in de Verenigde Staten en in Japan. In Nijmegen vervulde hij na zijn emeritaat veelvuldig het waarnemend Rectorschap bij academische promoties.

Wim Laarhoven was een aimabel mens, die iedereen met raad en daad bijstond, vooral als het onderzoekszaken betrof. Samen met de eerder genoemde werkers van het eerste uur heeft hij de fundamenten gelegd voor wat later is uitgebouwd tot een toonaangevend en internationaal zichtbaar Laboratorium voor Organische Chemie in Nijmegen. We verliezen met hem een zeer gewaarde collega. We gedenken hem met eerbied en respect.

Bron: Radboud Universiteit Nijmegen